Dijagnostika bolesti i povreda sistema za kretanje sastoji se od:

• Anamneze koju čine osnovna i sadašnja bolest. Prvi je i osnovni korak u dijagnostifikovanju bolesti i daju smernice prilikom indiciranja ostalih dijagnostičkih procedura. Pacijent se javlja na pregled najčešće zbog bola i drugih subjektivnih smetnji, kao što su mišićna slabost, osećaj trnjenja ili nedostatak osećaja za toplotu i hladnoću, oticanje zglobova i ekstremiteta.
  
  
• Klinički pregled koji se obavlja tačno utvrđenim redosledom. Neophodno je upoznati se sa bolesnikovim opštim stanjem, zatim se obavlja pregled čitavog koštano-zglobnog sistema i na posletku pregled bolesne regije. Najpre se pristupa inspekciji u mirovanju i pokretu, zatim palpaciji u mirovanju i pokretu, a nakon toga se meri opseg aktivnih i pasivnih kretnji svih zglobova i kičme.
  
  
• Laboratorijska pretraga je pomoćna metoda, ali je nužna prilikom dijagnostičke obrade bolesnika. Odnosi se na kompletnu krvnu sliku-KKS (upala, anemija), CRP, biohemijski nalaz urina sa sedimentom koji može ukazivati na upalu mokraćnih kanala i funkciju bubrega, alkalna fosfataza, sedimentacija eritrocita. Osim ovih rutinskih analiza, vrše se i dopunska laboratorijska ispitivanja, u zavisnosti od simptoma bolesnika.
  
  
• Radiološka dijagnostika je metoda koja bitno doprinosi dijagnostikovanju bolesti i proceni sprovedenog lečenja. Rendgensko snimanje se vrši u standardnim projekcijama (dva pravca) i specijalnim. U radiološku dijagnostiku spada i kompjuterizovana tomografija, tj. CT, ultrazvuk.